Μεγάλωσα τη δεκαετία του 70.

Γεννήθηκα στις αρχές της δεκαετίας του 70. Τότε τα περισσότερα αγόρια θέλανε να γίνουν αστροναύτες και εγώ δεν ξέφυγα από αυτό τον κανόνα. Διάβαζα φανατικά οτιδήποτε βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου που είχε σχέση με το διάστημα, τα διαστημόπλοια και τα ταξίδια σε άλλους πλανήτες. Τη δεκαετία του 70, αν και ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου κρεμότανε συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας, υπήρχε η αίσθηση ότι αν αυτό με κάποιο τρόπο ξεπερνιώταν και επικρατούσε ειρήνη μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, ο άνθρωπος θα έκανε απίστευτα βήματα προόδου και η πείνα και οι ανισότητες θα εξαφανίζονταν. Πόσο έξω πέσαμε. Παρόλα αυτά ο Γιούρι Γκαγκάριν, ο αδιαμφισβήτητος ήρωας της νέας διαστημικής εποχής, γελούσε πλατιά φορώντας τη διαστημική του στολή και μας έδειχνε ότι αν ήμαστε γενναίοι θα πετυχαίναμε σπουδαία πράγματα. Κάθε βδομάδα στηνόμουνα μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση της γιαγιάς και έβλεπα φανατικά Σταρ Τρεκ. Ήμουνα σίγουρος ότι το μέλλον της ανθρωπότητας ταυτιζόταν με αυτό που έβλεπα στο Σταρ Τρεκ.
Και φυσικά άκουγα αυτούς τους φοβερούς ήχους. Τους ήχους του Φέϊζερ, του τηλεμεταφορέα του Σταρ Τρεκ, της ενδοεπικοινωνίας. Όταν απόκτησα τον πρώτο μου σπιτικό υπολογιστή, έναν κόμοντορ 64 το ρεπερτόριο των ηλεκτρονικών ήχων που άκουγα μεγάλωσε και μεγάλωνε συνέχεια, όποτε έπαιρνα ένα καινούριο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Περίπου τότε αγόρασα και το πρώτο μου δίσκο, το οξυζέν του Ζαν Μισέλ Ζαρ, με το φοβερό εξώφυλλο με τη γη κρανίο. Τον δίσκο τον έλιωσα και οι ήχοι του χαράχτηκαν στο μυαλό μου. Φυσικά την ίδια περίοδο είχαμε και τους Μπόνευ Εμ και την έκρηξη της ντίσκο με τα ηλεκτρικά βιολιά και κάποια πρώϊμα συνθς. Και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, όλοι αυτοί οι ήχοι θέλουν να βγούν από μέσα μου, σα μπουρμπουλήθρες από μια φρεσκοανοιγμένη σόδα. Και εγώ τι φταίω, θα μου πεις...